Kringetje rond: Juliana

Prinses Juliana was zo'n bezield leider om de eenvoudige reden dat ze als mens echt was. Ze was geen Barbie popje. Dat wordt dan door het manneliijk chauvinisme van de Beel commissie, en hun meest recente fan Cees Fasseur, tot en met Barend Servet, misverstaan als dat ze te "gewoon" was. Er is echter een subtiel, maar belangrijk verschil tussen "gewoon" en "echt." Juliana was een echt mens, een mens met een hart. Dat zij haar taak vaak beter begreep dan de kleinzinnige politici waarmee zij onvermijdelijk op het dagelijkse vlak moest werken, was altijd op vele manieren te zien. Zij stak met kop en schouders boven hen uit, om over Bernhard nog maar te zwijgen.

Zonder twijfel was dat "echt" zijn een reflectie van haar zeer bewuste spirituele grondvestingen, die  ze kennelijk tendele genetisch meekreeg, maar tendele ook zelfstandig tijdens haar leven verder bleef ontwikkelen. Zonder twijfel was een integraal deel van dat aspect van haar ervaring ook haar jarenlange omgaan met Mej. Margreet Hofmans en ook de heer Kaiser, met wie Mej. Hofmans een nauwe samenwerking had, met name ook in het organiseren of althans verankeren van de internationale symposia over spiritualiteit die oorspronkelijk tweemaal per jaar op het kasteel Het Oude Loo plaats vonden, en later, na de crisis van 1956, voortgingen tot 1968 als de Open Veld Bijeenkomsten.

Geheel in de zin van dat contact is dus impliciet duidelijk dat Juliana zich met enige duidelijkheid bewust was van een persoonlijke relatie, met wat Een cursus in wonderen (ECIW) in hedendaagse taal, onze Innerlijke Leraar, noemt en elders ook benoemt als de Stem van de Heilige Geest. Immers het werk van Kaiser was op niets anders gericht, dan ons te helpen die innerlijke relatie te herstellen. Zo ook het werk van Mej. Hofmans. Zij gebruikte normaliter de naam "De Hulp" of ook "God's Hulp," in het duidelijke bewustzijn dat dat ook de etymologische betekenis va de naam Jehoshua (Jezus) in het Hebreeuws was.
Kortom, de Koningin Juliana die een diepgaande toewijding had tot werkelijke vrede in zichzelf, alsook in de wereld, droeg daaraan in elk opzicht het hare bij. Al tijdens de 2e wereld oorlog pleitte zij voor verzoening en een verenigd Europa, na de oorlog, met o.a. de Willy Lages kwestie beoogde zij welbewust de cyclus van zinloze vergelding te doorbreken, als haar heel persoonlijk bijdrage aan dat proces. Er werd haar interesse in de Derde Weg toegedicht, maar dat was meer een politieke benaderign, an zij toonde een vér vooruitziende spirituele visie, waarvan de "gewone" burger nog geen kaas had gegeten, laat staan de "gewone" politicie die meer ophadden met koffie en cognac met Bernhard. Kortom deze Juliana, die veelal miskend werd en wordt, wist dat wij als "kind'ren van één Vader," allen gelijk zijn. En het was die innerlijke houding die haar de warmte en de menselijkheid verschafte van waaruit zij een blijvende plaats in het hart van het Nederlandse volk behield, ondanks de beste pogingen om haar de mond te snoeren via die commissie van "zgn. wijze mannen."
Diezelfde Koningin Juliana bewees de wereld ook een grote dienst door haar steun voor het werk van Prof. Gilles Quispel, die zij hielp om in '55 toegang te krijgen tot de manuscripten van het Thomas evangelie in het Koptisch museum te Kairo. Misschien wordt dat ooit nog wel eens erkend als een van de voornaamste dingen die zij gedaan heeft. Want door haar daadwerkelijke steun, via toenmalig Minister van Buitenlandse zaken Beyen, waren de directe aanleiding dat niet alleen Quispel inzage kreeg in die teksten, maar dat ze uiteindelijk voor het nageslacht bewaard werden. Zonder enige twijfel zag Juliana het belang dat dit materiaal dat mogelijkerwijs nog inzicht kon verschaffen in de oorspronkelijke leer van Jezus, voordat die door de aanstaande formatie van Christelijke ideeën onder Paulus en anderen die ná Jezus kwamen, vervormd zou worden. Slechts tijdens de laatste twintig jaar van haar leven begon er zich geleidelijk aan een toenemende consensus te vormen dat inderdaad het Thomas evangelie van vóór de andere synoptische evangeliën moet dateren, en duidelijk ook vóór Paulus, zo dat alle specifieke noties van rudimentaire Christelijke theologie die pas door Paulus geformuleerd worden, in diens interpretatie van het leven van Jezus, nog geheel ontbreken.
Toen ik dus mijn boek Closing the Circle: Pursah's Gospel of Thomas and A Course in Miracles schreef, dacht ik dus aan het rondkomen van diverse kringetjes:

• Jezus toen en nu, het Thomas evangelie en Een cursus in wonderen, wat dus duidelijk impliceert dat Jezus een innerlijke aanwezigheid is, die buiten ruimte en tijd valt, zoals de Cursus impliceert, en zoals ook geheel duidelijk was in het werk van Kaiser en Juffrouw Hofmans.
  
• Bovenstaande toont dan ook een interne consistentie en continuiteit, die alleen maar tijdelijk door het Christendom geinterumpeerd werd, en dus in feite vorm geeft aan een idee van Kaiser: "Paulus eruit, en Jezus erin." (De mysteriën van Jezus in ons leven, pag. 163)
  
• Dus voor mijzelf kwam zodoende dan ook het kringetje rond tussen Kaiser's werk en de Cursus, wat voor mij steeds heel nauw op elkaar aansloot.
  
• Pas veel later, in de voorbereidingen voor een aanstaande workshop in Amsterdam van Gary Renard, drong het ineens tot me door dat er nog een ander kringetje rond komt, dat Gary, die meer gedaan heeft voor het toegankelijk maken van de inhoud van het Thomas evangelie, en het verstaan van de leer die daarin besloten ligt dan wie dan ook, dus in de maand na de 100jarige commemoratie van de geboortedag van Prinses Juliana daar in Amsterdam over komt praten, waarbij ik dan als vertaler ook enigszins betrokken ben.