Echter, zij zou zichzelf nooit als zodanig benoemd hebben, maar dat doet er in de pers soms niet toe. Onwillekeurig werd de negatieve karakterisatie van wie of wat zij was, die in feite door Prins Bernhard geïnstigeerd werd, en via Der Spiegel de wereld in geholpen werd in 1956, door het merendeel van de pers nauwelijks of nooit maar in het minst geverifieerd. Merendeels is het maar al te makkelijk om zo'n stereotype/etiket verder maar rond te slingeren in plaats van zelf de feitelijke basis te onderzoeken. Echter een zorgvuldige lezing van het materiaal dat juffrouw Hofmans presenteerde, zoals nu mogelijk is via de web site van de stichting Open Veld Werk, laat weinig twijfel over de uiterst gedegen en serieuze kwaliteit van haar werk, en wat dat aangaat is het dus een goede zaak dat het nu op deze wijze ter beschikking staat.
Het centrale probleem met de notie van "gebedsgenezeres" o.i.d. is altijd weer het principe dat er een externe interventie nodig is voor genezing, en de notie volgt dus hetzelfde patroon als het typische ego-denken over de plaatsvervangende verlossing (Jezus stierf voor mijn zonden, en daardoor werd ik gered). Maar dat was de interpretatie van Paulus, niet de leer van Jezus. Waar het om gaat is het herstel van onze eigen innerlijke relatie met Jezus, wiens naam letterlijk God's Hulp betekent, en juffrouw Hofmans, sprak gewoonlijk over "De Hulp," in de zin van die herstelde relatie. Zij was gewoonlijk zeer duidelijk dat het daarom draaide, wat weer niet wil zeggen dat het maar al te gemakkelijk is om sommige van haar opmerkingen uit hun verband te rukken, en aldus de karakterisatie van "gebedsgenezeres" te trachten te rechtvaardigen.
In mijn ervaring met juffrouw Hofmans (van ca mij 4e tot mijn 17e jaar), was het altijd duidelijk dat zij niet essentieel was voor het proces, dat De Hulp voor eenieder toegankelijk was, je moest er wel om vragen. Daarbij was zij eigenlijk alleen maar de katalysator, die je op weg hielp, en zo diende je ook op te vatten wat zij je van tijd tot tijd in woorden, als "doorgeving" te zeggen had. En die woorden waren voor mij een doorlopende inspiratie. Zij was dus doorgeefster, niet gebedsgenezeres. En in dezelfde zin als we het dus vinden bij Helen Schucman bij ECIW was haar verdienste dus grotendeels dat zij kennelijk in staat was om een merendeels hoogst zuiver kanaal te zijn waardoor een diep bewustzijn van Goddelijke Liefde en verbondenheid zich in de woorden van die tijd kon uitdrukken. En dat betekent ook niet dat zij als mens feilloos was, of zelfs maar gegarandeerd altijd 100% zuiver in wat zij hoorde. Dat bestaat niet. Denk alweer aan het verhaal van Helen Schucman die duidelijk heel zuiver die Cursus kon opnemen, en toch er grote moeite mee had het in haar eigen leven te verwerkelijken. Kortom de typische schizofrenie van het ego (juist-gerichte denkgeest, v.s. het ego), was in haar levend aanwezig tot aan het einde van haar dagen.
In diezelfde zin geloof ik dus dat met de persoonlijke doorgevingen, zoals men van juffrouw Hofmans ervoer, het er op aankwam niet die slaafs te volgen, en dan de doorgeefster, of De Hulp, God, of Jezus te beschuldigen dat ze het bij het verkeerde eind hadden, als het niet "werkte." In tegendeel, de doorgevingen waren er om ons te helpen om te leren om op de goede zender af te stemmen. De verantwoording van het verkeerd gebruik van zulke doorgevingen ligt dus ook bij de hoorder, en niet bij de doorgeefster. De eigen verantwoordelijkheid is centraal in het hele idee van verlossing en genezing. Want als de waarheid van buitenaf komt, dan zijn wij dus het willoos slachtoffer van waarheid en leugen. Zo wil het ego (de "draak" - zie mijn voorgaande artikel over Genezing) het graag zien, en zolang het ons in die overtuiging weet te bestendigen blijft het onverminderd aan de macht. Waar het echter om draait is juist te leren inzien dat wij zelf volledig de verantwoording dragen voor onze genezingsweg, door het van moment tot moment te kiezen tussen liefde of moord, tussen conflict of vrede.
Bij dat proces van het leren maken van die innerlijke keuze kàn dus de ontmoeting met bijv. een juffrouw Hofmans, of Een cursus in wonderen, uiterlijk in ons leven vorm geven aan het innerlijke proces van het leren maken van dat innerlijke onderscheid, de keuze vóór het vertrouwen in het wonder en tégen de chaos. Maar zolang wij dus blijven werken vanuit een gedachte patroon van een discrete waarheid die van buitenaf tot ons komt, zullen wij het nooit vatten, omdat wij dan geen verantwoordelijkheid nemen voor die beslissing, en het ego houdt zo eem slag om de arm om de fout buiten onszelf te leggen als het even niet meezit, en zo blijft het ego, niet de Heilige Geest, de leiding stevig in handen houden. Het centrale punt is dat wij ons kruis leren opnemen, geheel in de zin van Kaiser's boek Kruiswerking en Kruisgang, en die ervaring aangaan, want alleen uit die ervaring kan de genezing, het herstel van onze innerlijke communicatie met onze Innerlijke Leraar, de Heilige Geest, De Hulp, of Jezus juist aangegaan worden.
In het werk van Kaiser is het doorgegeven materiaal aangemerkt als "Logia" in de zin dus van woorden van Jezus. Behalve één uitzondering waren die gewoonlijk via juffrouw Hofmans gehoord.
Ten laatste zou ik nog willen opmerken, dat deze overwegingen dus ook verheldering bevatten over het ogenschijnlijk mislukken van de genezing van de oogziekte van princes Marijke. Het is de menselijke verwachting van een verandering in de vorm, die al of niet mag komen die ons hierbij steeds weer de das omdoet. Het is dezelfde verwarring die het Christendom doet denken dat het om de fysieke wonderen te doen was, en daarop is juist Een cursus in wonderen het antwoord, want het "wonder" is gelegen in de vergeving, de metanoia zoals dat in het Grieks heet ("verandering van gedachten" dwz. de keuze vóór de HG en tegen het ego), want het ego blijft ons altijd overtuigen dat wij een lichaam zijn, in plaats van geest. Dat is tenslotte de definitie van "verleiding" zoals de Cursus dat ziet. In het ene geval mag er inderdaad een "spontane" genezing van fysieke symptomen plaats vinden, maar in andere gevallen is het misschien dat wij juist moeten leren dat wij ondanks onze "ziekte" in totale innerlijke vrede kunnen zijn, en zoals Sri Ramakrishna leren en dus demonstreren dat het mogelijk is om in complete innerlijke rust aan maagkanker te overleiden, zoals het ook met een van mijn leraren gebeurde. De Cursus is steeds heel duidelijk dat wij hoe dan ook het aan de Heilige Geest over dienen te laten hoe het een en ander zijn beslag krijgt in de vorm, dat is niet ons pakkie an. Onze verantwoordelijkheid is alleen het maken van die innerlijke keuze. In het geval van juffrouw Hofmans legde zij mij dit ooit uit toen ik nog een klein kind was, dat Jezus niet een wensvervuller was, zoals Sinterklaas, maar dat het voor het aanvaarden van De Hulp juist van doorslaggevend belang was om ons eigen oordeel, onze eigen ideeën over hoe het er dan uit moest gaan zien, juist aan Hem over te laten.
Dit alles geeft dus ook weer een verdere verdieping van het beroemde "serenity prayer:"
God grant me the serenityOf zoals de Cursus het stelt:
To accept the things I cannot change;
Courage to change the things I can;
and wisdom to know the difference.
De enige verantwoordelijkheid van de leraar van God bestaat erin de Verzoening voor zichzelf te aanvaarden. (ECIW:H18.4:5)
En de Verzoening is de Thuiskeer, de Genezing, door terugkeer tot het punt van oorsprong vanwaaruit de andere keuze permanent gemaakt kan worden, alweer als een innerlijke keuze, waarbij het er niet langer iets toe doet hoe dat er in de vorm uitziet. Nog één punt ter verduidelijking: de Sinterklaas Jezus, de Messias gedachte, Maitreya, dat is allemaal gebaseerd op de ego-gedachte van een externe verlosser, en binnen het Christendom komt dat dus uit de Paulinistische gedachtengang. Langs diezelfde weg komen we dus ook tot de verkeerde conclusies omtrent of onze gebeden al of niet werken. Als bidden is een ervaring van de innerlijke vereniging met God, dan werkt het altijd, en laten wij het aan de Heilige Geest over hoe het zijn beslag krijgt in de vorm. Daarentegen, als bidden is het opgeven van mijn Sinterklaaslijstje aan God of Jezus, en in feite erop gericht om de wereld naar onze zin te maken, dan zal het soms lijken of het lukt, en op andere momenten of het niet lukt, en ligt de schuld weer buiten onszelf. Zo houden wij onszelf dan bevangen binnen de ego gedachte dat het leven iets is dat ons overkomt.
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten