Beleving van het Evangelie

Met het boek Beleving van het Evangelie leverde Kaiser een behandeling van het evangelie verhaal gezien als mythe, gegrondvest zowel in zijn grondige talenkennis, alsook zijn verstaan van mythologische beelding, tegelijkertijd doorspekt met zijn eigen innerlijke beleving. En het is een uitnodiging aan ons allen om Jezus op die wijze innerlijk te volgen, in plaats van na te apen wat er met hem gebeurde, zoals de imitatio Christi gewoonlijk misverstaan werd. Dat laatste is weer een duidelijk geval van niveauverwarring, zoals dat in Een cursus in wonderen bedoeld wordt, waarmee dan bedoeld wordt dat wij op het niveau van het ego vorm trachten te geven aan iets wat wij geestelijk menen te verstaan.

Voorbeelden daarvan komen er op neer dat wij geestelijk beginnen te verstaan dat wij ons alleen in de geest met onze broeders en dus ook met Jezus kunnen verenigen, omdat aansluiting, communicatie alleen in de geest, en niet met lichamen mogelijk is. Het ego springt er dan altijd weerin, om ons dan toch weer te overtuigen dat er in de stof vorm aan gegeven moet en kan worden, en liefst reserveert het dan de glorierol voor onszelf, terwille van de betere motivatie, zo worden er dan clubjes, en kerken opgericht, we worden verliefd, en het stoffelijke huwelijk wordt voor het gemak even gauw heilig verklaard, enz. Het is ook de basis voor het zieltjes winnen dat in het Christendom al gauw zo prominent werd. Met andere woorden, het ego is er dus op uit om de geestelijke impuls, het begin van een ontwaken, direct weer de kop in te drukken en zo snel mogelijk het pasgeboren kindje de nek om te draaien door vormgeving in de stof. Dát is de kindermoord van het ego. De werkelijkheid is echter dat het dan wel een bloedbad mag worden hier op aarde, maar dat de werkelijke geestelijke impuls niet en nooit vermoord kan worden, omdat die juist in het eerste niveau geworteld is, het niveau van de geest, en de destructie van de vorm is dus sowieso zonder betekenis. Kaiser zag dit alles heel precies.

Wat hij ook duidelijk zag is dat op het niveau van de dualiteit, het tweede niveau waar wij met ons bewustzijn vast blijven zitten, tenzij wij leren ons door de geest te laten leiden, alles tot ons komt in parabelen, beelden, symbolen, omdat dat natuurlijk het enige is wat het bewustzijn op dat niveau kan vatten (misschien).  De Cursus drukt dat op vele manieren uit, maar een van de beroemdste plaatsen is wel:  "Laten we niet vergeten: woorden zijn slechts symbolen van symbolen. Ze zijn daarom dubbel van de werkelijkheid verwijderd."(ECIW:T21.1:9-10) Kaiser hamert er in zijn werk dan ook voortdurend op hoezeer Jezus steeds onze aandacht vestigd op het feit dat tenzij wij ons met hem verbinden (in de geest), à la waar twee of drie in mijn naam tezamen zijn, dat alles maar dan ook alles tot ons komt in parabelen die de beelden van deze wereld gebruiken, maar waarvan de betekenis onherroepelijk teloor gaat indien wij ze letterlijk nemen. Kaiser's commentaar in dat verband met het bekende woord van Jezus: Begrijpt gij dan nog niet, dat ik u niet van broden sprak? ( Mattheus 16:11) is onvolprezen. En om Kaiser even zelf aan te halen op dit punt: "Alles is Alles. Alles wat Jezus zegt en doet is Gelijkenis, dat is niet beeldspraak, als simpele allegorie of paraphrase, maar Parabool, die de niet verstandelijk-afrondbare geestelijke Waarheid presenteert versluierd in de vertrouwde beelden van de menselijke handel en wandel." (Beleving, p.8)

En hoewel Kaiser deze metafysica dus niet uit en te na in woorden uitwerkt is het dus impliciet duidelijk dat hij deze dingen verstaat, speciaal ook in het onderhavige werk. Zo ook verwoordt hij van tijd tot tijd onmiskenbaar de non-dualistische werkelijkheid die Jezus vertegenwoordigt, en hoe wij ook het evangelie dienen te verstaan als een innerlijk proces (vandaar de term "Beleving" in de titel van het boek). In zijn essay Levensopgang, in de bundel van die naam, verwoordt hij het als volgt: "Er ís geen mensen-meervoud in het Evangelie, maar er is het enkelvoud der éne menselijke ziel, wier sterfelijke structure het meervoud ondergaat van alle krachten, die worden aangetast en opgeheven in dat ondoorgrondelijke Proces, dat wij Verlossing noemen. Het zijn die krachten, zieleroerselen of dynamieken, die 'uitgeworpen wordende, zich voordoen als 'personen' van Het Drama, dat is de oergestalte die het Hemelse Voltrekken aanneemt in het bewustzijn van de onverloste mens."   M.a.w. onverlost, dat wil zeggen, als wij naar het verhaal van Jezus kijken met ons ego, dan zien wij dood en destructie, en kunnen ons eventueel zoet laten houden met de illusie dat hij ooit terug zal komen en ons magisch verlossen. Indien wij echter met de Heilige Geest leren zien, dan beginnen wij te ontwaren, dat het een verhaal is van opstanding en verlossing, nu, en niet later. Want dat is juist wat Jezus aan ons demonstreerde, of, zoals hij het in de Cursus tot uitdrukking brengt, in de beroemde passage over de betekenis van de kruisiging:

Dat is de reden waarom je maar één les moet onderwijzen. Als jij zelf vrij van conflict wilt zijn, moet je alleen van de Heilige Geest leren en alleen met Hem onderwijzen. Jij bent louter liefde, maar wanneer je dit verloochent, maak je wat jij bent tot iets wat jij je moet leren herinneren. Ik heb eerder al gezegd dat de boodschap van de kruisiging was:  'Onderwijs louter liefde, want dat is wat je bent.' Dit is de enige les die volkomen eenduidig is, omdat het de enige les is die één is. Alleen door die te onderwijzen, kun je die leren. 'Zoals je onderwijst, zó zul je leren.' Als dit waar is, en het is waar, vergeet dan niet dat wat jij onderwijst, jou onderwijst. En wat jij projecteert of uitbreidt, dat geloof je. (ECIW.T6.III.2)

Door zijn hele werk loopt bij Kaiser een duidelijke draad van zijn verstaan van de "pseudo-werkelijkheid" van onze sterfelijke persoonlijkheid, dus het lichaam waarmee het ego in ons zich identificeert als de Held van de droom van dit leven, of de held van het Drama dus in Kaiser's termen. Die valse persoonlijkheid is het altijd te doen om gelijk te hebben, en zo blijft dus de Kruisiging gaande gehouden, zolang wij ons bekennen tot de stof in en ons plaatsen in de positie die Kaiser Kruiswerking noemt, in een essay met die naam. Zoals Wilhelm Reich ook verstond, de moord van Christus is het onvermijdelijk resultaat van de keuze voor het ego (hoewel Reich door zijn predispositie dat op ietwat verwrongen wijze verstaat).

Zoals wij als leerlingen van de cursus gaan verstaan, is de favoriete positie van het ego, impliciet in de notie van de werkelijkheid van de afscheiding van God, de posite die Kaiser Kruiswerking noemt, waar de wereld en het leven ons overkomen, omdat als zodanig de heelheid van de geest naar het onderbewustzijn is verbannen, en ons dus als tegenspoed, ongemak, en ziekte "overkomt." Omgekeerd is Kruisgang, zoals Kaiser dat benoemde, dus de geesteshouding van de "gelukkige leerling." Dit centrale concept in de leer van Jezus wordt in de Cursus als volgt verwoordt:

Nu wordt jou getoond dat je kunt ontsnappen. Het enige wat ervoor nodig is, is dat je het probleem beziet zoals het is, en niet zoals jij het hebt opgesteld. Hoe zou er een andere manier kunnen zijn om een probleem op te lossen dat heel eenvoudig is, maar dat aan het oog onttrokken wordt door zware wolken van ingewikkeldheid, gemaakt om het probleem onopgelost te houden? Zonder die wolken zal het probleem in heel zijn primitieve eenvoud tevoorschijn komen. De keuze zal niet moeilijk zijn, want het probleem is absurd wanneer het duidelijk wordt gezien. Het valt niemand moeilijk te besluiten een eenvoudig probleem opgelost te laten worden, als het gezien wordt als iets wat hem pijn doet en wat bovendien heel makkelijk kan worden weggenomen. (ECIW:T27.VII.2)

Et voilà daar is de grondslag van de genezing, en zoals ik elders op deze blogsite al aanwees, was dit dus een van de grondslagen van het werk van Juffrouw Hofmans: het bevorderen van de genezing door mensen op weg te helpen naar het herstellen van deze innerlijke connectie met de Geest, waarbij wij dus als enig offer brengen, het opschorten van óns oordeel over de situatie, en in plaats daarvan aan de Heilige Geest (ECIW), of De Hulp (Hofmans/Kaiser) over te laten.

Enfin, dat dus even ter inleiding van Kaiser's Beleving van het evangelie. De structuur van het boek is een grondige inleiding over Kaiser's innerlijk verstaan van het evangelie als een vademecum van de geest, om wie luisteren wil te begeleiden in zijn eigen Verlossingsgang. Dit wordt gevolgd door een ongeëvenaard zuivere vertaling van het Marcus evangelie, met op de parallel pagina een "esoterisch commentaar," weerslag dus van Kaiser's eigen beleving en interpretatie van de inhoud van het verhaal. Achterin zit dan nog een "esoterisch vocabularium", waarin bepaalde themas nog verder uitgespit worden. Ik haal hierbij even aan wat Kaiser over "vertaling" zegt, want dat zegt eigenlijk alles:

Vertaling en Vertolking van het Evangelie is daarom:

Ontheffing uit begrenzing van eenmalig, individueel gebeuren tot altijdig, algemeen toegankelijke Kwaliteit van Zijn.

Ontkrachting van den Vorm als schijn-inhoud, door de onthulling van het eeuwig-wezenlijke in het eigen nu voor íeder mens.

Vernietigin van schijnbetekenis door de verijdeling van distanciërend theoretiseren, en in plaats daarvan de harten doen ervaren en erkennen, dat het levenslang in ieder mens geschiedt. (Beleving, p. 17)

Omdat Kaiser duidelijk de innerlijke betekenis, achter de vorm, beelden, parabelen schouwde als geen ander in zijn tijd, kon hij het dus toegankelijk maken als een letterlijke handleiding voor het herstellen van eenieder's eigen relatie met Jezus, in die innerlijke gang, die Verlossingsgang wordt genoemd. Of met Kaiser's woord Kruisgang. Dat begint met verantwoordelijkheid te nemen voor het feit dat wij leren "het probleem te zien zoals het is, en niet zoals we het opgezet hebben (zie boven), kortom het begint met ons Kruis op ons te nemen door verantwoordelijkheid te nemen voor het feit dat wij de keuze maakten voor de afscheiding, en dat de oplossing gelegen is in het ophouden van God te beschuldigen van dat hij ons alle tegenspoed heeft aangedaan, maar in plaats daarvan te begrijpen dat wij het onszelf aandeden met de keuze voor de afscheiding. Dat maakt verlossing mogelijk. En, zoals Kaiser het ergens zegt: "Het pad is pad, omdat het betekent het afleggen van de sterfelijke persoon." Vandaar ook dat een centraal thema in de Cursus is om ons juist bewust te maken van onze weerstand. Want het ego kan het licht niet uitstaan, en het lost in niets op als wij de zon erop laten schijnen. Kaiser's nieuwe verstaanswijze van het evangelie (van 1950!) heeft die weg voor velen geopend, en ik geloof stellig dat het nog velen behulpzaam kan zijn, en in mijn eigen ervaring ook, en juist, hand in hand met Een cursus in wonderen, waarin Jezus ons een nog veel explicietere en diepgaande handleiding biedt, met name in de vorm van de simpele practische methode van ware vergeving als dagelijkse praktijk.

Daarbij wil ik dan wel opmerken dat het principe zoals Kaiser en Hofmans het in hun leven toonden van het loslaten van het probleem, en om Hulp te vragen, natuurlijk terstond onze aandacht verschuift naar de innerlijke leiding van "De Hulp" of "De Heilige Geest". Het zal niet voor niets zal zijn dat Jezus ons in de vorm van de Cursus enkele jaren later een handreiking deed, waarin er in meer detail een proces wordt gepresenteerd dat ons in onze dagelijkse handel en wandel kan helpen om op het rechte pad te blijven, omdat we anders aan het handje van ons ego maar steeds weer laten misleiden door ons eigen kromzicht, en afdwalen van de weg naar huis. Door dit zo op te schrijven krijg ik steeds groeiende helderheid van de consistentie van de leer van de Meester aller Meesters, die Hofmans en Kaiser in de taal van hun tijd verwoordden, en die ik levenslang bestudeerde, en wat nu Een cursus in wonderen in de taal van onze tijd uitdrukt, en die merkwaardig genoeg zowel erg practisch is, maar tegelijk ook de metafysische en psychologische details uitwerkt op een wijze die eerder niet mogelijk was.