Goed Kaiseriaans: duo-zelfbehoudsworsteling

Een van de dingen die je op zullen vallen bij het lezen van Kaiser, is dat zijn taalgebruik fenomenaal is, het is vaak geschreven poëzie, bij tijden wonderschoon, bij tijden bijna onverteerbaar. Als je het echter lang genoeg volhoudt, dan komt er een tijd dat zijn onimiteerbare stijl je bij blijft, als iets geheel unieks, een zeer doordringende uitdrukkingswijze, die je steeds dwingt om na te denken over veel dat je al lang voor vanzelfsprekend versleet. En het ogenblik zal komen dat je er dankbaar voor bent dat het je gewoon niet meer loslaat.
Op pagina 75 van De geboorteweeën van de nieuwe mens, staat er weer zo'n uitdrukking: duo-zelfbehoudsworsteling. Hier is de alinea:

Herstel van het innerlijk weten, dat een mens niet een van het moederlijf losgeknipte verlatene is, een wegdrijvend eilandje van leven op een harteloze, zinloze zee van dode en levende krachten, waarin hij hoogstens wat troost vindt door aansluiting bij een soortgelijk gedupeerd wezentje, waarmee hij dan een duo-zelfbehouds worsteling aanvangt, gezin geheten.

Dit is een ongehoord diep stukje tekst. Je zou er een boek over kunnen schrijven, want het behelst in één klap het besef dat de werkelijkheid van wie wij zijn niet de afscheiding van God is, maar de total éénheid, die voor ons onvoorstelbaar en onbegrijpelijk lijkt zolang wij ons met de tijd-ruimtelijke wereld identificeren. Tegelijk toont het ook aan hoezeer datgene wat de cursus speciale relaties noemt, geheel tot doel hebben de zelfbevestiging van het ego, als afgescheiden zelf, zodat de ander dus alleen dient om onze zogeheten zelfstandigheid te bevestigen. Als wij eenmaal tot ons door laten dringen dat dat zo is, dan hoeven wij ons ook niet meer te verbazen dat communicatie op dat vlak in feite juist altijd onmogelijk is en blijft. De Cursus zegt hierover o.a. het volgende:

De Heilige Geest kan niet door middel van angst onderwijzen. En hoe kan Hij met jou communiceren zolang jij gelooft dat communiceren betekent jezelf eenzaam te maken? Het is ongetwijfeld krankzinnig te geloven dat je door te communiceren in de steek zult worden gelaten. En toch geloven velen dat. Zij denken immers dat hun denkgeest privé moet blijven, of dat ze die anders zullen verliezen, maar dat als hun lichamen samen zijn, ze hun geest voor zichzelf houden. De vereniging van lichamen wordt zo de manier waarop ze de scheiding der denkgeesten in stand willen houden. Want lichamen kunnen niet vergeven. Ze kunnen slechts doen waartoe de geest opdracht geeft. (ECIW:T15.VII.11)

Deze aanhaling bevat dus een perfecte parallel-definitie van Kaiser's "duo-zelfbehoudsworsteling". Het is gebaseerd op het illusoire zelfbehoud, en is dus het behoud van die eigen identiteit, die gegrondvest is in de "afscheiding der denkgeesten". En deze relatie van lichamen, de speciale relatie, zoals dat in de Cursus heet, is dus juist vanuit het tijdruimtelijke "ik" bewustzijn van het ego, dat zich geheel en al met het lichaam identificeert als de ideale uitdrukking van de afscheidingsgedachte, een middel om die illusie van "onafhankelijkheid" en "zelfstandigheid" zeker te stellen, zij het met de innerlijke contradictie dat wij onszelf dus van een ander buiten onszelf afhankelijk maken in een contradictoire poging om die zelfstandigheid hard te maken. Zo vervangen wij bijvoorbeeld de afhankelijkheid van onze ouders, die altijd (net als alle afhankelijkheid), bewust of onbewust, tot haat leidt, tzt. met de afhankelijkheid van een levensparter, totdat die dan ook weer tot een zekere haat leidt, en dan kunnen wij gaan scheiden, en opnieuw een relatie aangaan met hetzelfde contradictoire doel, en vaak met een parter met wie wij dezelde patronen blijven herhalen, tot het op goede dag misschien vagelijk tot ons doordringt dat niet onze partner het probleem is, maar onze eigen partner-keuze, en dus de ego-doelstelling van zelfbehoud, die het verhaal van ons leven "echt" wil maken, zonder er verantwoordelijkheid voor te willen nemen.
Uiteindelijk zullen wij dus misschien ooit het voldoende zat zijn dat wij ons gaan afvragen of er geen andere mogelijkheid is om met onze naasten (en dus met onszelf) om te gaan. Zo komen wij dan tot de kentering, waarin wij mogelijkerwijs eindelijk de Hulp van Jezus of de Heilige Geest konden vragen, om zo, vanuit die Ware of Heilige Relatie anders in de relaties tot onze naasten te komen te staan, namelijk vanuit het dan groeiend besef dat er maar één ware afhankelijkheid is, en dat is die van God, als een kind (zoon) van zijn Vader. In de handen van de Leiding van de Heilige Geest kunnen dan al onze relaties dienen tot de genezing van die heelheid die alles te boven gaat. Hier is wat de Cursus daarover te zeggen heeft:

De Heilige Geest, in Zijn wijsheid altijd even praktisch, aanvaardt jouw dromen en gebruikt die als middel tot ontwaken. Jij zou ze hebben gebruikt om te blijven slapen. Ik heb al eerder gezegd dat de eerste verandering voordat je dromen verdwijnen, erin bestaat dat jouw angstdromen in gelukkige dromen worden omgezet. Dat is het werk van de Heilige Geest in de speciale relatie. Hij maakt ze niet kapot, en rukt ze evenmin van je weg. Maar Hij maakt er wel op een andere manier gebruik van, als hulpmiddel om Zijn bedoeling tot werkelijkheid te maken voor jou. De speciale relatie zal blijven, niet als bron van pijn en schuld, maar als bron van vreugde en vrijheid. Ze zal er niet voor jou alleen zijn, want daarin lag juist haar ellende. Zoals haar onheiligheid haar afgezonderd hield, zo zal haar heiligheid een aanbod worden aan iedereen. (ECIW:T18.II.6)